'Ik ben fier op ons parcours, ook al was het hobbelig’
Interview met Bouchra Hashassi, CEO Washville
Iedereen is hier gelijk. Nationaliteit, chauffeur of eigenaar, dat doet er niet toe.
Exact 10 jaar nadat Washville een eerste vestiging opende, is er een tweede truckwash op Linkeroever en zijn er plannen voor een derde. CEO Bouchra Hashassi heeft de wind in de zeilen, maar gedurende de eerste vijf jaar heeft ze moeten zwoegen om het hoofd boven water te houden. ‘Ik ben fier op waar we nu staan met het bedrijf en ons topteam. We zijn altijd trouw gebleven aan onze visie: zorg dragen voor de chauffeurs, voor de trucks, voor de medewerkers en voor het milieu.’
Was het altijd al uw droom om te ondernemen?
‘Ik kom van Het Kiel, uit een arbeidersgezin met 7 kinderen. Mijn papa en mama hebben enorm hun best gedaan, ze hebben ons alles gegeven wat binnen hun mogelijkheden lag. Maar het verwachtingspatroon was dat je hooguit ergens aan de slag kon als bediende en een eigen huisje had. Ook je schoolkeuze lag eigenlijk al op voorhand vast.
Van kleins af was het een droom om voor mezelf een andere toekomst te kiezen en daar alles voor te doen. Ik had snel door dat taal daarin cruciaal was. Ik sprak vroeger een mengeling van Marokkaans en Nederlands, mijn woordenschat was beperkt. In het derde middelbaar heb ik mijn leraar Nederlands gevraagd om me te helpen, hij heeft tijd gestopt in mijn woordenschat en uitspraak. Nog altijd zoek ik van een woord dat ik niet ken onmiddellijk de betekenis op en dan ga ik dat de weken nadien ook te pas en te onpas gebruiken. Onderwijs en opleiding zijn ongelofelijk belangrijk.’
Wat voor soort onderneming had u in gedachten?
‘Tot 12 jaar geleden had ik daar geen duidelijk beeld van. Ik wilde een gat in de markt vullen en ik wilde niets uitvinden, het moest min of meer voor de hand liggen. Ik wilde ook iets duurzaams doen. Ik ben niet voor het snelle geld, ik ben niet de ondernemer die snel iets opbouwt, dat verkoopt en iets anders opstart. Ik wil iets nalaten en bij wijze van spreken ooit in de rij staan van de Torfs’en en de Colruyt’s. Mijn businessplan in het begin was minstens 10 truckwashes te openen.’
Hoe is het idee van een truckwash ontstaan?
‘Dankzij mijn jongste broer die 13 jaar jonger is dan ik. Hij wist niet goed wat te doen na zijn ASO-studies en vatte het plan op om alle mogelijke rijbewijzen te behalen, ook voor de vrachtwagen en het transport van gevaarlijke goederen.
Na een VDAB-opleiding begon hij voor Q8 te rijden. Hij was vaak ’s nachts op de baan met een volle tankwagen en dan belde ik als bezorgde grote zus de hele nacht met hem om te zorgen dat hij niet in slaap viel. Ik werkte op dat ogenblik als bankbediende. Tijdens die nachtelijke gesprekken leerde ik zijn ergernissen kennen: je bent maar een vrachtwagenchauffeur, het is moeilijk om de vrachtwagen ergens te parkeren en om hem goed gewassen te krijgen.
Dat bracht ons op het idee van een truckdorp met parking, truckwash, tankstation en sanitair blok. In 2010 en 2011 legden we aan tankstations in België, het zuiden van Nederland en Luxemburg telkens een vijftal vragen voor aan vrachtwagenchauffeurs om na te gaan of de ergernissen van mijn broer breed leefden. Hier in de haven kwamen we op de meest onmogelijke dagen turven hoeveel vrachtwagens wild geparkeerd stonden. We peilden ook bij bedrijven in de buurt naar hun interesse in het idee. De conclusie van dat marktonderzoek was positief, ik ging ervoor.
Het vinden van een geschikt perceel was een groot probleem, er is een tekort aan gronden in de haven. Ik greep er verschillende keren naast en zag mijn startkapitaal in sneltempo wegvloeien in adviezen en dossierkosten. Omdat ik dringend inkomsten nodig had, heb ik het oorspronkelijke plan van een truckdorp moeten laten varen, het werd een truckwash. Maar ik droom nog altijd van een truckdorp, ooit komt het er.’
Hoe liepen de eerste jaren?
‘Zeer moeilijk, maar het was de beste leerschool ooit. In 2012 heb ik heel snel beslist een truckwash te beginnen, even verderop. Maar het heeft nog maanden geduurd voordat we operationeel waren. We hadden te kampen met onverwachte tegenvallers. We hadden bijvoorbeeld een oppervlakte van 800 m² 3 meter diep uitgegraven voor de ondergrondse wateropslag en -zuivering. Die grond bleek vervuild te zijn en moest gesaneerd worden. Na de start duurde het nog eens maanden voordat de eerste betalingen binnenkwamen. Mijn klanten waren de grote naties en die betalen pas na 3, 4 maanden.
Ik was naïef. De enige ondernemer die ik kende was onze buurman-loodgieter op Het Kiel die om de 4 jaar een mooie, nieuwe auto kocht. Ik had geen mentor, geen netwerk, geen juridisch advies. Ik werkte zeer hard maar er was nooit geld. Het was voortdurend smeken om uitstel en bedelen om snel betaald te worden. Ik had bij wijze van spreken een abonnement op de rechtbank voor RSZ-uitstel.
Tegelijk bleef ik ook geld in de zaak pompen, eigen middelen maar ook leningen bij familie en vrienden. Ik verkocht zelfs mijn auto en nam de fiets of de bus naar het werk. Ik verloor het overzicht en mijn reactie was: ik moet trucks wassen en alle administratie zelf doen. Op een gegeven moment begon ik me heel hard te schamen, ik ging niet naar netwerkevents, omringde me met steeds dezelfde mensen die het ook allemaal niet wisten. Ik had nood aan een andere visie, aan begeleiding, het kon niet blijven duren. Ik heb toen een gesprek gehad met juristen.
Net als de bank geloofden zij heel hard in onze drive: “amai, jullie staan nog recht”. We hadden de klanten, alleen sleepten we de hele tijd die valse start mee. In 2017 hebben we bij de rechtbank een WCO aangevraagd, een procedure om ondernemingen in moeilijkheden te behoeden voor een faillissement omdat ze nog voldoende potentieel hebben. De rechtbank is ons gevolgd.
Er werd een gerechtsdeskundige aangesteld, er is een schatting gemaakt en Washville werd openbaar verkocht. Ik heb zelf ook een bod uitgebracht onder gesloten omslag en dat bleek het hoogste te zijn. We konden een doorstart maken, verhuisden naar een veel goedkopere, veel kleinere en rendabelere locatie en sindsdien gaat het ons voor de wind. Ik zag nog eens bevestigd dat educatie cruciaal is. Ik heb opleidingen gevolgd, eerst people management en daarna een MBA.’
Wat had je gedaan als je bod niet het hoogste was geweest?
‘Ik zou sowieso weer een truckwash hebben opgestart. Ik had dat geboden bedrag beschikbaar omdat de bank me ondanks het hobbelige parcours is blijven steunen en bleef geloven in de onderneming. Ofwel kon ik mijn eigen bedrijf terugkopen ofwel begon ik ergens anders een truckwash. Ik ben nogal een pitbull. Ik heb maar van één iets spijt: dat ik me zo hard heb geschaamd. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik me terugtrok in mijn eigen cocon en geen visie meer had.’
‘We take care of our road heroes’ is de baseline van Washville. De chauffeur komt op de eerste plaats?
‘We steunen op vier pijlers: zorg voor de chauffeur, voor de truck, voor onze medewerkers en voor het milieu. Natuurlijk is de transporteur evengoed mijn klant maar we staan heel dicht bij onze chauffeurs. Het contact is persoonlijk, ze kennen ons allemaal. Ze kunnen hier een koffie drinken, een babbeltje doen, meehelpen met het wassen als ze dat willen.
We hebben intussen 80.000 stuk voor stuk kwalitatieve wasbeurten gedaan. Het werk wordt echt tot in de puntjes uitgevoerd. Als een chauffeur graag wil dat zijn koplampen extra worden schoongemaakt of dat de bullbar wordt losgemaakt, dan doen we dat. Als iemand net de vrachtwagen is komen wassen en meteen al ergens moet leveren waar het er vuil bij ligt, mag hij gerust terugkomen en dan spuiten we dat snel nog even af.
Zodra je binnenrijdt, valt alles weg. Iedereen is hier gelijk. Nationaliteit, chauffeur of eigenaar, dat doet er niet toe. Iedereen betaalt evenveel of hij nu één truck heeft of honderd, een grote naam is of niet. Iedereen krijgt dezelfde service, we hebben maar één type wasbeurt.
Dat we goed zorgen voor de vrachtwagens spreekt voor zich. Dat hangt ook samen met onze zorg voor het milieu. In 2010-2011 leurden we met het idee van een ecologische truckwash die water zuivert en recycleert, regenwater gebruikt, werkt met ecologisch afbreekbare producten en zonder zuren. Niemand had daar toen een boodschap aan, maar we hebben doorgezet. Daar ben ik zeer blij om. Nu stellen veel vaste klanten vast dat de doorverkoopwaarde van hun trekker veel hoger is dan die van collega’s die wel zuren gebruiken bij het wassen.’
Wie zijn de medewerkers van Washville?
‘We hebben een pool van vaste werknemers, aangevuld met studenten kapitein lange omvaart aan de Zeevaartschool, hier vlakbij. De studenten komen van over de hele wereld 2 jaar naar Antwerpen en klussen bij in de truckwash. Ik ben blij dat ze er zijn, want het is zeer moeilijk om personeel te vinden. In het totaal werken we toch met een veertigtal mensen.’
Bent u 100 procent eigenaar van Washville?
‘Ja, er is geen extern kapitaal. Daar ben ik fier op. Natuurlijk ben ik daardoor trager gegroeid, maar dit is mijn DNA, mijn visie. Ik heb dit volledig zelf opgebouwd met de steun van mijn broers, mijn papa en de hele familie.’
In 2020 werd u genomineerd voor de Womed Award. Wat betekende dat voor u?
‘Ik heb getwijfeld of ik de nominatie zou aanvaarden. Mensen worden genomineerd omdat ze zeer snel groeien, zeer veel geld verdienen en dat was bij mij niet zo. Dat was precies de reden waarom ik me zo schaamde en vond dat ik niet goed bezig was, terwijl ik eigenlijk zeer goed bezig was en in de meest moeilijke omstandigheden doorzette.
Ik heb uiteindelijk besloten om de nominatie te aanvaarden en heel open en eerlijk te praten over mijn parcours, ook het falen en de keerzijde van het succes niet te verdoezelen. Iedere ondernemer maakt moeilijkheden mee, maar praat er niet over.
Ik wil spreken over het belang van mentors en begeleiders, over maatschappelijk verantwoord ondernemen, over het geven van kansen aan mensen. Ik neem die rol heel graag op. Als ik gevraagd word om voor jongeren te spreken of in scholen, dan doe ik dat. Als start-ups advies vragen, dan ga ik daar met plezier op in. Ik weet hoe belangrijk begeleiding is als je met een onderneming begint.’