De koppige artistieke vrijheid van kunstenaar Loic Van Zeebroek

Een boeket dat weggelopen kan zijn uit het werk van Michaelina Wautier, een vervagend landschap dat doet denken aan een jonge Gerhard Richter en een woest beukende golf die Hokusai wil overspoelen. De jonge kunstenaar Loïc van Zeebroek bewijst heel veel artistiek talent in zijn geest en penseel te hebben.

We ontmoeten de jonge kunstenaar in zijn woning annex studio in Gent. Zijn atelier getuigt van de kennis en kunde waarmee hij aan zijn artistiek pad timmert. Een beetje atypisch zelfs. Loïc is beperkt aanwezig op sociale media. Beseft dat hij daarmee misschien zichtbaarheid mist, maar tegelijk betrouwt hij op Galerie Dauwens & Beernaert waarmee hij al sinds de start samenwerkt. Zelf noemt hij het een gelukkig toeval.

Een 6-tal jaar geleden werd hij 3de bij de Waregemse Gaverprijs. Kunstenaar Quinten Ingelaere, die ook door de galerij vertegenwoordigd wordt en ook deelnam aan de wedstrijd, bracht hen in contact en de rest is geschiedenis.

De toekomst zag er nochtans anders uit voor Loïc. Hij behaalde een master in de Beeldende Kunst aan St.-Lucas, maar droomde aanvankelijk ervan om regisseur te worden. Hij realiseerde zich al snel dat schilderen gemakkelijker was. Niet vanuit artistiek standpunt, maar wel omdat je dan alleen aan de slag kunt. Ook schakelde hij al snel over van acryl- naar olieverf omdat de langere droogtijd meer mogelijkheden biedt tot aanpassingen.

De kunstenaar werkt heel gestructureerd. Hij geeft toe dat het vroeger wel anders was, maar de structuur biedt rust. Het is een dagelijks ritueel geworden. “Ik sta op en een kwartier later sta ik meestal al met een kop dampende koffie in mijn atelier. Het is wel gemakkelijk dat we boven de studio wonen. Mijn werk vertrekt meestal vanuit een stilleven, een zoektocht naar schoonheid en de manier om deze te onthullen aan de toeschouwer. In mijn werk gebruik ik ook vaak symboliek, maar daar vertel ik meestal minder over omdat ik het kijkende oog niet wil leiden.” De structuur in het werkritme is minder aanwezig in zijn beeldkeuze. De meeste schilderijen komen tot stand door impulsen. Hij geeft toe dat hij vaak niet weet wat er uiteindelijk op doek zal verschijnen. “Gelukkig biedt de olieverf me de mogelijkheid om aanpassingen te doen.” (lacht)

Manet. Hij moet niet lang nadenken over de vraag welke kunstenaar hem beïnvloed heeft. “De monumentale afbeelding van een onderwerp en de plaatsing ervan in een natuurlijke omgeving verrassen me elke keer opnieuw. Dichter bij huis zijn Antoine Goossens en Toon Boeckmans 2 jonge kunstenaars waarmee ik van tijd tot tijd afspreek om feedback te krijgen. ”Loïc geeft toe dat hij redelijk koppig aan zijn eigen pad timmert. Hij komt zelden uit zijn atelier en toont zijn werk slechts sporadisch aan het publiek. Door deze focus aan te houden kan hij jaarlijks een 50-tal werken afleveren. Toch laat Loïc zich niet beïnvloeden door commerciële argumenten, hij wil zijn artistieke vrijheid houden rond thema’s, formaten en materialen.

Het werk van Loïc is niet alleen terug te vinden in de collectie van binnen- en buitenlandse verzamelaars. Ook SMAK, Mudel en het Nederlandse museum Voorlinden hebben zijn werk in huis.
Zijn werken gaan in bruikleen maar hij maakt evengoed nieuw werk specifiek voor een tentoonstelling zoals voor Finis Terrae. En uiteraard heeft deze jonge kunstenaar nog dromen! Zijn ogen gaan alvast twinkelen bij de gedachte aan een groter atelier om zijn werk te laten losbarsten.

Voor meer info over tentoonstellingen en een uitgebreide biografie van Loïc van Zeebroek kunt u terecht op www.dauwensbeernaert.com.
 

U mag dit nieuwsbericht niet beschouwen als een beleggingsaanbeveling of als advies.